Η σιωπηλή, σχεδόν ασυνείδητη πεποίθηση ότι για να αγαπηθεί κανείς, πρέπει πρώτα να υποφέρει, να αξίζει ή να σωθεί, καθοδηγεί πολλές ρομαντικές επιλογές πολύ πιο έντονα από τις συνειδητές προτιμήσεις.
Μας ελκύει όχι κάποιος που μας ταιριάζει, αλλά κάποιος που μας φαίνεται οικείος, ακόμη και αν αυτή η οικειότητα απηχεί τον πόνο μιας παλιάς παιδικής πληγής, σύμφωνα με έναν ανταποκριτή του .
Οι ψυχολόγοι το αποκαλούν επανάληψη ενός τραυματικού μοτίβου: μια ασυνείδητη επιθυμία να ξαναζήσουμε και αυτή τη φορά να “διορθώσουμε” μια οδυνηρή εμπειρία από το παρελθόν, τις περισσότερες φορές από τις σχέσεις με τους γονείς. Προσπαθούμε να ολοκληρώσουμε το παλιό έργο, μόνο που στην ενήλικη ζωή και στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ελπίζοντας σε ένα διαφορετικό τέλος.
Φωτογραφία: Pixabay
Για παράδειγμα, η κόρη μιας συναισθηματικά ψυχρής, επικριτικής μητέρας μπορεί να ερωτεύεται ξανά και ξανά κλειστούς, μη διαθέσιμους άνδρες. Ο έρωτάς της μετατρέπεται σε μια εξαντλητική δουλειά απόσπασης ζεστασιάς και επαίνων που ποτέ δεν θα δοθούν σε επαρκή ποσότητα, επειδή αυτό το σενάριο δεν αφορά την αμοιβαιότητα, αλλά την επανάληψη του γνώριμου αισθήματος της “μικρότητας”.
Ο γιος ενός αυταρχικού πατέρα μπορεί υποσυνείδητα να αναζητήσει έναν σύντροφο που πρέπει να “υποταχθεί” ή, αντίθετα, έναν εξίσου κυρίαρχο για να συνεχίσει τη διαρκή πάλη εξουσίας που ήταν ο κανόνας στη γονική οικογένεια. Η ειρήνη και η ισότητα σε τέτοιες συνθήκες φαίνονται ύποπτες, σχεδόν άνοστες, επειδή τους λείπει η αδρεναλίνη της γνώριμης μάχης.
Το ύπουλο αυτού του μηχανισμού είναι ότι μεταμφιέζεται τέλεια ως πάθος και πεπρωμένο. Ο οξύς συναισθηματικός πόνος από την αστάθεια, τη ζήλια ή την αποξένωση εκλαμβάνεται εύκολα ως απόδειξη της δύναμης των συναισθημάτων. “Αν πονάει τόσο πολύ, πρέπει να είναι αληθινή αγάπη” είναι μια επικίνδυνη παρανόηση που κρατάει τους ανθρώπους σε καταστροφικές σχέσεις για χρόνια.
Υπάρχει μόνο μία διέξοδος από αυτόν τον φαύλο κύκλο – μέσω της συνειδητοποίησης. Είναι απαραίτητο να συγκρίνουν με ειλικρίνεια και απροκάλυπτα τους χαρακτήρες των πρώην συντρόφων τους και να βρουν σε αυτούς ένα κοινό, οδυνηρό νήμα. Ποιο συναίσθημα σας ξύπνησαν μέσα σας; Ασφάλεια ή χρόνιο άγχος; Αποδοχή ή το συνεχές αίσθημα ότι “δεν είστε αρκετά καλοί”;
Το επόμενο βήμα είναι να εντοπίσετε από πού προέρχεται αυτό το συναίσθημα. Ποιος στην παιδική σας ηλικία σας έκανε να αισθάνεστε το ίδιο; Αυτή είναι μια επώδυνη και δυσάρεστη δουλειά, αλλά μετατρέπει μια ασυνείδητη παρόρμηση σε συνειδητό γεγονός που μπορεί να ελεγχθεί. Δεν είστε πλέον μαριονέτα του παλιού προγράμματος, είστε ένας παρατηρητής που βλέπει όλα τα νήματα.Η θεραπεία σε μια τέτοια περίπτωση δεν είναι πολυτέλεια, αλλά ένα πρακτικό εργαλείο. Ένας καλός θεραπευτής σας βοηθάει να μην παραπονιέστε απλώς για τους συντρόφους σας, αλλά να δείτε το σύστημα και να σπάσετε τη σύνδεση μεταξύ του παιδικού πόνου και των επιλογών των ενηλίκων. Είναι σαν να παίρνεις έναν χάρτη μιας περιοχής όπου συνήθιζες να κάνεις κύκλους στα τυφλά.
Όταν αναγνωρίζεται ένα μοτίβο, υπάρχει χώρος για ένα παράξενο, σχεδόν αμήχανο συναίσθημα – μια υγιή σχέση. Η γαλήνη αρχίζει να αισθάνεται σαν πόρος και όχι σαν βαρετό πράγμα. Η αξιοπιστία δεν είναι κάτι δεδομένο, αλλά ένα πολύτιμο δώρο. Μαθαίνετε να διακρίνετε τη συγκίνηση του καινούργιου από το άγχος της αβεβαιότητας και το πάθος από την οδυνηρή προσκόλληση.
Δεν εγγυάται ότι θα βρείτε αμέσως “τον ένα και μοναδικό”. Αλλά σίγουρα εγγυάται ότι θα σταματήσετε να πέφτετε στις παγίδες “εκείνων των πολύ ακατάλληλων”. Η επιλογή αρχίζει να γίνεται από το σημείο του “τι θέλω” και όχι από το σημείο του “τι ξέρω”. Και αυτή είναι ίσως η μόνη αληθινή πράξη του να μεγαλώνεις στην αγάπη.
Διαβάστε επίσης
- Όταν μια σχέση παύει να είναι ρομαντική: Τι να κάνετε αν έχει φτάσει το στάδιο της αντιπαράθεσης
- Από πού πηγάζει η αίσθηση του “εμείς”: πώς ένα ζευγάρι διαμορφώνει κοινή ταυτότητα;
