Η κουλτούρα μας πουλάει επίμονα την ίδια αστραφτερή εικόνα: ο γάμος ως το τελευταίο καρέ της ιστορίας, που ακολουθείται αυτόματα από το “ευτυχισμένοι για πάντα”.
Όμως όσοι έχουν ζήσει σε γάμο για περισσότερο από ένα χρόνο, με πικρή ειρωνεία παρατηρούν ότι ο πραγματικός κινηματογράφος αρχίζει αμέσως μετά από αυτούς τους τίτλους και το είδος του είναι συχνότερα δραματικό παρά παραμυθένιο, αναφέρει ο ανταποκριτής του .
Το πρώτο και κυριότερο πράγμα που αλλάζει είναι η αίσθηση της ασφάλειας και της ευθύνης, και ταυτόχρονα. Από τη μία πλευρά, η επίσημη ιδιότητα μπορεί να δώσει μια αίσθηση ασφάλειας και οριστικότητας της επιλογής.
Φωτογραφία:
Από την άλλη πλευρά – το ίδιο καθεστώς δημιουργεί πίεση: τώρα για να βγείτε από μια σχέση, πρέπει να περάσετε από μια διαδικασία που ονομάζεται “διαζύγιο”, και σας κοιτάζουν όχι μόνο ο ένας τον άλλον, αλλά και από το κράτος και τους καλεσμένους από τον ίδιο το γάμο.
Εδώ βρίσκεται η παγίδα της αυτοεκτίμησης. Αν κάποιος δεν έχει ισχυρά ερείσματα στον εαυτό του, στην επιχείρησή του, στα συμφέροντά του, κινδυνεύει να “διαλυθεί” εντελώς στο ρόλο της συζύγου ή του συζύγου.
Τότε κάθε καυγάς θα εκλαμβάνεται όχι ως διαφωνία για ένα συγκεκριμένο θέμα, αλλά ως καταστροφική απόδειξη της δικής του ασημαντότητας. Ένας υγιής γάμος, όπως δείχνουν οι έρευνες, βασίζεται ακριβώς στο αντίθετο.
Είναι η ένωση δύο ενήλικων, καταξιωμένων ατόμων που έχουν ολοκληρώσει τον ψυχολογικό τους διαχωρισμό από τους γονείς τους. Όταν τους τίθεται η ερώτηση “ποιον αγαπάς περισσότερο – τη μητέρα σου ή τον/την σύζυγό σου;”, έχουν μια σαφή και γρήγορη απάντηση υπέρ του/της συντρόφου τους, επειδή αυτός/αυτή είναι πλέον το κεντρικό πρόσωπο του συναισθηματικού σύμπαντος.
Σε ένα τέτοιο ζευγάρι, η μαγεία δεν συμβαίνει της συγχώνευσης, αλλά της δημιουργίας κάτι τρίτου – της ταυτότητας του “Εμείς”. Υπάρχουν κοινοί στόχοι, αστεία, μια άποψη για τον κόσμο, μια μικρή δική τους μικροκουλτούρα.
Αυτό το “Εμείς” δεν ακυρώνει τα δύο “Εγώ”, αλλά γίνεται μια αξιόπιστη οπισθοφυλακή γι’ αυτά, βοηθώντας στην επίλυση των συγκρούσεων όχι ως εχθροί, αλλά ως σύμμαχοι που αντιμετωπίζουν ένα κοινό πρόβλημα. Η βασική δεξιότητα γι’ αυτό είναι η διπλή όραση.
Μαθαίνεις να βλέπεις τον σύντροφό σου τόσο ως εκείνον τον ρομαντικό ήρωα που σε κάνει να παθιάζεσαι όσο και ως έναν πραγματικό, προσγειωμένο άνθρωπο με όλες τις παραξενιές, τις αδυναμίες και τις κακές του διαθέσεις το πρωί. Το να κρατάς και τις δύο αυτές εικόνες στο μυαλό σου σημαίνει ότι αγαπάς όχι μια προβολή, αλλά μια ζωντανή ψυχή.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η φιλία και η συμπάθεια ο ένας για τον άλλον εκτιμάται τόσο πολύ στα ευτυχισμένα ζευγάρια. Το πάθος αυξομειώνεται, οι ευθύνες πιέζουν, αλλά η αληθινή φιλική στοργή, το ενδιαφέρον για τον εσωτερικό κόσμο του άλλου είναι το ίδιο το νήμα που δεν σπάει ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές.
Το σεξ σε μια τέτοια σχέση δεν είναι ούτε υποχρέωση ούτε εργαλείο για την τεκνοποίηση, αλλά άμεση έκφραση της αγάπης και της ευχαρίστησης που το ζευγάρι συνειδητά θέτει ως προτεραιότητα. Είναι εύκολο να το χάσουμε στη δίνη της καθημερινότητας, αλλά πρέπει να το ξαναβρούμε συνειδητά, γιατί η οικειότητα είναι η γλώσσα της σωματικής εγγύτητας και χωρίς αυτήν η σχέση μουδιάζει.
Τελικά, ο γάμος δεν είναι μια κατάσταση ευδαιμονικής ανάπαυσης, αλλά μια συνεχής, ζωντανή εργασία για την επίλυση των ψυχολογικών προβλημάτων. Είναι μια διαδρομή στην οποία δεν υπάρχει τελική στάση, υπάρχει μόνο κίνηση, συμφωνίες, καυγάδες και συμφιλιώσεις.
Η ευτυχία σε αυτήν δεν είναι δεδομένη, αλλά αποτέλεσμα μιας καθημερινής επιλογής να είσαι κοντά, να βλέπεις τον άλλο και να αφήνεις τον εαυτό σου να σε δει, χωρίς ροζ γυαλιά, αλλά με ατέλειωτη, νηφάλια περιέργεια.
Διαβάστε επίσης
- Πώς αλλάζει η αγάπη με τα χρόνια: 6 στάδια που περνάει κάθε ζευγάρι
- Τι είναι πιο σημαντικό σε μια μακροχρόνια σχέση – το πάθος ή η φιλία: Πώς αλλάζει η φόρμουλα της αγάπης με την πάροδο του χρόνου
