Ακούγεται σαν απόλυτη ανοησία που μπορεί να καταστρέψει όλες τις φυτεύσεις σε μια μέρα. Το θαλασσινό νερό είναι καταστροφικό για τα φυτά – είναι αξιωματικό.
Ωστόσο, η ίδια η φύση, που εκπροσωπείται από τα αλοφύκη, τα φυτά που αγαπούν το αλάτι, έχει προτείνει εδώ και καιρό έναν άλλο τρόπο: δεν είναι το ίδιο το αλάτι, αλλά οι μικροσκοπικές, ακριβώς βαθμονομημένες δόσεις του και η μοναδική σύνθεση των ιχνοστοιχείων, αναφέρει ο ανταποκριτής του .
Δεν πρόκειται φυσικά για το να κουβαλάμε κουβάδες από την παραλία. Γεωπόνοι και προηγμένοι καλλιεργητές λαχανικών πειραματίζονται με μικροδοσολογίες θαλασσινού αλατιού ή έτοιμα σύμπλοκα με βάση αυτό.
Φωτογραφία:
Μια τέτοια άρδευση δεν είναι διατροφή με την κλασική έννοια, αλλά μια σύνθετη θεραπεία που ενεργοποιεί μηχανισμούς αντίστασης στο στρες στα φυτά, αναγκάζοντάς τα να κινητοποιήσουν όλους τους πόρους τους. Το βασικό στοιχείο εδώ δεν είναι το νάτριο, αλλά όλο το φάσμα των ανόργανων στοιχείων που συχνά απουσιάζουν από το συνηθισμένο έδαφος: ιώδιο, βόριο, μαγνήσιο, θείο.
Λειτουργούν ως καταλύτες, βελτιώνοντας την αφομοίωση των βασικών λιπασμάτων και συμμετέχοντας στη σύνθεση των βιταμινών. Τα φρούτα που έχουν δεχθεί αυτή την “παραθαλάσσια” προφορά εμφανίζουν συχνά μια πιο φωτεινή και πλούσια γεύση.
Αλλά η ισορροπία είναι το παν. Η συγκέντρωση του διαλύματος πρέπει να είναι ομοιοπαθητική, κυριολεκτικά μια πρέζα ανά μεγάλο κουβά νερό, και εφαρμόζεται το πολύ μία ή δύο φορές την εποχή στη φάση της ενεργού καρπόδεσης.
Η υπέρβαση της δοσολογίας θα οδηγήσει σε κλασική αλάτωση, κάψιμο της ρίζας και θάνατο όλων όσων προσπαθούσατε να πετύχετε. Η μέθοδος αυτή δεν είναι για αρχάριους, αλλά για όσους θέλουν να υπερβούν τα συνήθη πρωτόκολλα και είναι πρόθυμοι να παρατηρήσουν προσεκτικά.
Απαιτεί το θάρρος και την ακρίβεια ενός κοσμηματοπώλη. Οι απόπειρες ήταν περισσότερο σαν ασφάλιση κατά της αποτυχίας: μερικοί θάμνοι ντομάτας στη γωνία του θερμοκηπίου, ένα αυστηρό ημερολόγιο παρατηρήσεων.
Η διαφορά ήταν αισθητή όχι τόσο στο μέγεθος όσο στην ποιότητα. Η σάρκα έγινε πιο πυκνή, η γεύση πιο αισθητή και η φλούδα πιο σκληρή.
Δεν επρόκειτο για ένα ποσοτικό άλμα, αλλά για ένα ποιοτικό. Και με έβαλε σε σκέψεις: Τι κι αν πολλοί από τους φόβους μας για τα “βλαβερά” πράγματα είναι απλώς θέμα σωστής δοσολογίας και κατανόησης των κρυμμένων δυνατοτήτων τους;
Διαβάστε επίσης
- Γιατί οι γαιοσκώληκες εγκαταλείπουν το κρεβάτι: το κρυφό σήμα που μας διαφεύγει
- Πώς ένα λάθος εργαλείο δημιουργεί επιπλέον δουλειά ενός έτους: η αλχημεία της επιλογής μεταξύ μυστρί και φαράσι
