Υπάρχει μια ειδική κατηγορία ανθρώπων που η αγάπη τους μοιάζει με άθλο: βγάζουν ακούραστα τον σύντροφό τους από τα προβλήματα, λύνουν προβλήματα γι’ αυτόν, υπομένουν υπομονετικά την ανευθυνότητά του, πιστεύοντας ότι η θυσία τους θα τον θεραπεύσει μια μέρα και θα λάβουν επιτέλους την αγάπη που τους αξίζει.
Αυτό το δράμα παίζεται στη σκηνή πολλών σχέσεων, αλλά έχει θλιβερό, προβλέψιμο τέλος, σύμφωνα με ανταποκριτή του .
Το σενάριο του “διασώστη” γεννιέται από μια βαθιά, συχνά παιδική, ανάγκη να νιώθει κανείς σημαντικός και απαραίτητος μόνο μέσω της βοήθειας προς τους άλλους. Ένα τέτοιο άτομο επιλέγει ασυνείδητα εκείνους που χρειάζονται αυτή τη βοήθεια, γιατί δίπλα σε έναν ισχυρό και αυτάρκη σύντροφο χάνει την αξία του και το νόημα της ύπαρξης σε ένα ζευγάρι.
Φωτογραφία: Pixabay
Το παράδοξο είναι ότι μια τέτοια “βοήθεια” ουσιαστικά στερεί από τον σύντροφο την ευκαιρία να μεγαλώσει, να κάνει λάθη και να μάθει από τα λάθη του. Δεν μεγαλώνεις έναν ενήλικα, αλλά ένα αιώνιο παιδί, του οποίου η παιδικότητα ενισχύεται μόνο υπό κηδεμονία. Τον σώζετε από τις συνέπειες, αλλά τον καταδικάζετε σε αιώνια ανωριμότητα.
Με την πάροδο του χρόνου, συσσωρεύεται τεράστια κόπωση και δυσαρέσκεια στον “σωτήρα”. Αισθάνεται ότι τον χρησιμοποιούν, αλλά δεν μπορεί να σταματήσει γιατί αυτό θα του στερούσε τον πρωταρχικό του ρόλο στη σχέση. Αρχίζει να μισεί σιωπηλά το άτομο που διασώζει και τον εαυτό του γι’ αυτή την παγίδα.
Οι ειδικοί το αποκαλούν αυτό συν-εξάρτηση – ένα σύστημα όπου τα προβλήματα ενός ατόμου υποστηρίζονται από τη συμπεριφορά ενός άλλου. Ο μόνος τρόπος για να σπάσει αυτός ο κύκλος είναι να συνειδητοποιήσουμε μια απλή αλήθεια: η πραγματική φροντίδα είναι μερικές φορές να αφήσουμε το άτομο να πέσει και να σηκωθεί, αντί να κάνουμε ένα καλαμάκι σε κάθε βήμα.
Πρέπει να θέσουμε στον εαυτό μας μια δύσκολη ερώτηση: τι μένει σε αυτή τη σχέση αν σταματήσω να ασχολούμαι με τα προβλήματά του; Συχνά αυτή η ερώτηση αποκαλύπτει ένα κενό, μια έλλειψη αληθινής οικειότητας, φιλίας και ισότιμης συνεργασίας που έχει αντικατασταθεί από τη δυναμική γιατρού-ασθενή.Το πρώτο βήμα προς την ανάκαμψη είναι να παραιτηθείτε από την ευθύνη για τη ζωή και τα συναισθήματα του άλλου. Το να επιτρέψετε σε έναν σύντροφο να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της αδράνειας ή των αποφάσεών του είναι μια πράξη σεβασμού προς αυτόν ως ενήλικα. Ακόμη και αν αυτές οι συνέπειες είναι επώδυνες.
Μόνο όταν ο “διασώστης” κατεβαίνει από το βάθρο έχουν και οι δύο μια ευκαιρία. Ο ένας – να μεγαλώσει επιτέλους, ο άλλος – να χτίσει μια σχέση όχι από οίκτο και καθήκον, αλλά από ενδιαφέρον και ελεύθερη επιλογή δύο ολοκληρωμένων ατόμων που μπορούν να περπατήσουν δίπλα-δίπλα χωρίς να κουβαλούν ο ένας τον άλλον στην αγκαλιά τους.
Διαβάστε επίσης
- Γιατί δεν πιάνει το να ξεχάσουμε τον πρώην: Πώς οι σχέσεις του παρελθόντος συνεχίζουν να ζουν στο νευρικό μας σύστημα
- Από πού πηγάζει η ζήλια: Όταν η ανασφάλεια μεταμφιέζεται σε άγχος για τη σχέση
