Το να ερωτευτείς σε ρίχνει από τα πόδια σου.
Σε ζαλίζει, σε τυφλώνει, κάνει την καρδιά σου να τρέχει και σε κάνει να εύχεσαι, αναφέρει το .
Αυτή η κατάσταση είναι ένας μεγάλος απατεώνας που ζωγραφίζει επιδέξια τοιχογραφίες ενός κοινού μέλλοντος στους γυμνούς τοίχους της πραγματικότητας. Ο έρωτας, από την άλλη πλευρά, έρχεται συχνά αθόρυβα, ήδη αφού έχει διαλυθεί η ομίχλη.
Φωτογραφία: Pixabay
Η πρώτη ζει στο τμήμα του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνο για το σύστημα ανταμοιβής και λειτουργεί με την ντοπαμίνη, την ορμόνη της προσμονής και της δίψας για κατοχή. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το αντικείμενο του πάθους φαίνεται να είναι η μόνη πηγή ευτυχίας και η απουσία του είναι σωματικά επώδυνη.
Ο έρωτας βασίζεται σε άλλες περιοχές που σχετίζονται με την προσκόλληση, τη φροντίδα και την ήρεμη ευφορία, όπου οι κύριοι νευροδιαβιβαστές είναι η ωκυτοκίνη και η βαζοπρεσίνη. Η αγάπη αγαπάει να εξιδανικεύει.
Παρατηρεί μόνο ό,τι ταιριάζει σε έναν όμορφο μύθο και αγνοεί σθεναρά τα ενοχλητικά χαρακτηριστικά ή αξίες του συντρόφου. Ο έρωτας ξεκινά ακριβώς με το να αναγνωρίζει με νηφαλιότητα, μερικές φορές ακόμη και τρομακτικά, τις ατέλειες του άλλου.
Και δεν υποχωρεί μπροστά σε αυτή τη γνώση. Το πάθος απαιτεί συνεχή τροφή με εξωτερικά χαρακτηριστικά: παθιασμένες εξομολογήσεις, θυελλώδεις συμφιλιώσεις, αποδείξεις δημοσίως.
Η αληθινή αγάπη τροφοδοτείται από την εμπιστοσύνη, την αξιοπιστία και τα φαινομενικά βαρετά πράγματα – το γεγονός ότι ο σύντροφός σας θυμάται πάντα ότι πονάει η πλάτη σας και την αλείφει με αλοιφή χωρίς υπενθύμιση. Ο ακρογωνιαίος λίθος είναι ότι ο έρωτας είναι εγγενώς εγωκεντρικός.
“Πώς *εγώ* αισθάνομαι μαζί του; Πώς *εγώ* αισθάνομαι καλά; Τι *αυτός* μου δίνει *εμένα*;”. Η αγάπη μετατοπίζει την εστίαση στο “εμείς” και στο ενδιαφέρον για την ευημερία του άλλου, ακόμη και όταν αυτό απαιτεί θυσίες και δεν φέρνει άμεση ευχαρίστηση.Οι επαγγελματίες των σχέσεων λένε ότι η μετάβαση από τη μια κατάσταση στην άλλη δεν είναι ένα ξεθώριασμα, αλλά μια μεταμόρφωση. Είναι η στιγμή που επιλέγεις να μείνεις με ένα άτομο που ήδη βλέπεις μέσα σου, με όλες τις αδυναμίες και τις παραξενιές του.
Δεν επιλέγετε ένα όνειρο, αλλά την πραγματικότητα. Αν το να ερωτευτείς είναι σαν μια φωτεινή, εκτυφλωτική φωτιά, τότε η αγάπη είναι μια κουζίνα από κάρβουνα, την οποία πρέπει να ανεμίζεις προσεκτικά και να βάζεις μέσα το ξύλο της καθημερινής προσοχής.
Από την πρώτη φωτιά μένει στάχτη και κενό, από τη δεύτερη – μια ζεστασιά που μπορεί να ζεστάνει τον μακρύ χειμώνα. Δεν χρειάζεται να φοβάστε όταν η τρέλα του πάθους αντικαθίσταται από τη σιωπή.
Αυτό δεν είναι το τέλος. Είναι η στιγμή που έχετε την ευκαιρία να αρχίσετε να χτίζετε κάτι πραγματικό. Κάτι που δεν θα καταρρεύσει με την πρώτη ριπή του ανέμου, αλλά θα σταθεί, επειδή τα θεμέλια έχουν τεθεί σε νηφάλιο νου και σταθερή μνήμη.
Διαβάστε επίσης
- Πώς τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έκλεψαν την οικειότητά μας: Όταν η ζωή σε κοινή θέα γίνεται πιο σημαντική από την ίδια τη ζωή
- Γιατί πληρώνουμε με τη σιωπή: Το κρυφό κόστος των ανομολόγητων παραπόνων σε ένα ζευγάρι
