Αυτό το τελετουργικό από το παρελθόν μοιάζει σήμερα με παράξενη μαγεία: ρίξτε μερικά σπίρτα σε μια κατσαρόλα με νερό με τα κεφάλια τους προς τα κάτω.
Οι πρόγονοί μας δεν ήταν προληπτικοί απλοϊκοί – πίσω από αυτή την ενέργεια υπήρχε μια ακριβής οικιακή χημεία που γεννήθηκε από την ανάγκη, αναφέρει ο ανταποκριτής του .
Σε μια εποχή χωρίς κεντρικές παροχές νερού και φίλτρα, το νερό του πηγαδιού είχε συχνά βαλτώδη γεύση ή τσίγκινη μυρωδιά. Ο βρασμός σκότωνε τα μικρόβια, αλλά απέτυχε να αντιμετωπίσει τα προβλήματα γεύσης.
Φωτογραφία:
Το μυστικό βρισκόταν στο θειάφι που αποτελούσε μέρος της κεφαλής του σπίρτου. Τα μικροσωματίδια των ενώσεων του θείου, όταν πλένονταν στο νερό, είχαν μια ασθενή οξειδωτική ιδιότητα και μπορούσαν να εξουδετερώσουν ορισμένες οργανικές ουσίες που προκαλούσαν δυσάρεστη οσμή.
Φυσικά, αυτό δεν καθάριζε το νερό από βαρέα μέταλλα ή σοβαρούς ρύπους, αλλά το έκανε πιο κατάλληλο για μαγείρεμα.
Σήμερα αυτή η μέθοδος θα πρέπει να θεωρείται ιστορικό αξιοπερίεργο, ένα μνημείο της εφευρετικότητας των ανθρώπων σε συνθήκες έλλειψης επιλογών
Τα σύγχρονα φίλτρα και οι εργαστηριακές αναλύσεις είναι πολύ πιο αξιόπιστοι θεματοφύλακες της υγείας μας, αλλά ένα παλιό εύχρηστο χαράτσι μας υπενθυμίζει ότι η παρατήρηση ήταν συχνά το πρώτο βήμα για την ανακάλυψη.
Διαβάστε επίσης
- Γιατί ο βολβός δεν συγχωρεί τη βιασύνη: η μυστική ζωή μετά την ανθοφορία
- Γιατί να καταψύξετε ένα ολόκληρο λεμόνι: μια ανακάλυψη που θα αλλάξει το τσάι σας
