Κάθε νέα λεπτομέρεια για την πρώην του, μια παλιά φωτογραφία που ανακαλύπτεται τυχαία ή μια αθώα ιστορία από το παρελθόν μπορεί να προκαλέσει ένα ξαφνικό τσίμπημα ζήλιας που δηλητηριάζει το παρόν.
Είναι ένα περίεργο συναίσθημα όταν ένα άτομο που μπορεί να μην έχετε συναντήσει ποτέ σας γίνεται πλήρης συμμέτοχος στη σχέση σας, αναφέρει το .
Μοιάζει σαν το παρελθόν του να είναι μια ξεχωριστή χώρα στην οποία η βίζα σας είναι κλειστή και αυτό σας κάνει να νιώθετε αφόρητα μόνοι.
Φωτογραφία: Pixabay
Στην πραγματικότητα, η ζήλια για το ιστορικό ενός συντρόφου σπάνια αφορά τα ίδια τα γεγονότα. Μιλάει για τις δικές μας ανασφάλειες και τον φόβο μας να μην ανταποκριθούμε σε ένα αόρατο σημείο αναφοράς.
Ασυνείδητα συγκρίνουμε τον εαυτό μας με φαντάσματα, προικίζοντάς τα στη φαντασία μας με τα χαρακτηριστικά που νομίζουμε ότι μας λείπουν. Η ψυχολόγος Τζέσικα Χίγκινς εξηγεί ότι αυτή η αντίδραση έχει συχνά τις ρίζες της στην αντίληψη ότι η αγάπη είναι μια πίτα περιορισμένου μεγέθους.
“Αν ένα μέρος της καρδιάς του είναι για πάντα δοσμένο στο παρελθόν, τότε μένουν λιγότερα για μένα”, είναι περίπου ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί αυτή η παιδαριώδης αλλά πολύ επίμονη λογική. Μας φαίνεται ότι ρωτώντας λεπτομερώς για τις παλιές σχέσεις, κερδίζουμε τον έλεγχο της κατάστασης.
Όμως αυτός ο τρόπος οδηγεί σε αδιέξοδο: συνθέτετε ένα παζλ που δεν υπάρχει, επειδή η δική σας εκδοχή για εκείνα τα γεγονότα θα είναι πάντα εικασία. Κρίνετε το παρελθόν με βάση τα συναισθήματα του παρόντος, και αυτή είναι μια χαμένη στρατηγική.
Μια υγιής στάση ξεκινά με μια απλή αλλά δύσκολη παραδοχή: ο σύντροφός σας είχε μια ζωή πριν από εσάς. Και ήταν απαραίτητο γι’ αυτόν να γίνει το άτομο που είναι τώρα μαζί σας.
Οι επιλογές, τα λάθη και οι χωρισμοί του σφυρηλάτησαν τον χαρακτήρα του και, επομένως, έμμεσα τον οδήγησαν σε εσάς. Το να προσπαθείτε να απαγορεύσετε την αναφορά στο παρελθόν ή να απαιτείτε να τα “ξεχάσετε όλα σαν ένα κακό όνειρο” είναι βία στην προσωπική ιστορία.
Δημιουργούν μια ατμόσφαιρα μυστικότητας και δυσπιστίας όπου οι αθώες αναφορές μετατρέπονται σε μυστικά σημάδια. Είναι πολύ πιο ασφαλές όταν το παρελθόν μπορεί να αναφέρεται ήσυχα, ως μη απειλητικό μέρος της βιογραφίας.
Το καθήκον σας δεν είναι να ανταγωνιστείτε τις σκιές, αλλά να οικοδομήσετε τη δική σας, μοναδική ιστορία που δεν μπορεί να συγκριθεί. Γράφεται από τις κοινές σας τελετουργίες, τα αστεία, τις προκλήσεις που ξεπεράσατε. Καμία συμμαχία του παρελθόντος δεν μπορεί να αφαιρέσει αυτό που δημιουργείτε εδώ και τώρα.
Αν το άγχος επιμένει, ρωτήστε τον εαυτό σας: Τι ακριβώς είναι αυτό που με φοβίζει; Μια συγκεκριμένη εικόνα μιας άλλης γυναίκας ή ο φόβος ότι δεν είμαι αρκετά καλή; Συχνά προβάλλουμε όλες τις εσωτερικές μας αμφιβολίες στη μυθική “πρώην”, καθιστώντας την ένα βολικό δοχείο για τα δικά μας κόμπλεξ.
Μερικές φορές η ζήλια για το παρελθόν κρύβεται πίσω από τη δυσαρέσκεια προς τον σύντροφό σας επειδή είναι με κάποια άλλη, σαν να έχει διαπράξει προδοσία σε βάρος σας προσωπικά. Είναι παράλογο, αλλά τα συναισθήματα σπάνια υπακούουν στη λογική.
Η άμεση έκφραση αυτού του παράλογου ισχυρισμού συχνά αποφορτίζει – μπορείτε να γελάσετε μαζί με τη δύναμη της φαντασίας σας. Το παρελθόν του συντρόφου σας παύει να έχει σημασία όταν το παρόν σας μαζί γίνεται πραγματικά ικανοποιητικό και συναρπαστικό.
Όταν έχετε κάτι να χάσετε στο σήμερα, το χθες χάνει κάθε σημασία και χρώμα. Η εμπιστοσύνη είναι μια απόφαση, όχι ένα συναίσθημα. Είναι μια επιλογή να πιστεύεις τα λόγια του ανθρώπου που βρίσκεται δίπλα σου και όχι τις φαντασιώσεις στο κεφάλι σου.
Κάθε φορά που πιάνετε τον εαυτό σας να βυθίζεται νοερά στην ιστορία του, επαναφέρετε τον εαυτό σας απαλά στο παρόν. Τι συμβαίνει μεταξύ σας αυτή τη στιγμή; Πώς μοιάζει το χέρι του στο δικό σου;
Εξάλλου, οι προηγούμενες σχέσεις του απέτυχαν και επέλεξε εσένα. Αυτό είναι το ισχυρότερο επιχείρημα που υπερισχύει όλων των φόβων σας.
Δεν είστε η συνέχεια αυτής της ιστορίας, είστε η διάψευσή της και ένας ολοκαίνουργιος, σημαντικότατος τόμος.
Διαβάστε επίσης
- Όταν η ψηφιακή οικειότητα αντικαθιστά την πραγματική οικειότητα: αν ο σύντροφός σας είναι στην τσέπη σας
- Γιατί επαναλαμβάνουμε το σενάριο των γονιών μας: Αν η αγάπη είναι μια οικεία πλοκή
