Φαίνεται να είναι οικείο σε όλους τους άλλους: μια σχέση που σας εξαντλεί, αλλά είναι απίστευτα δύσκολο να τη σπάσετε.
Όλα είναι φανερά από έξω, αλλά μέσα υπάρχει μια παράξενη, σχεδόν μαγνητική δύναμη, η οποία έλκει ξανά και ξανά το άτομο που φέρνει περισσότερο πόνο παρά χαρά, αναφέρει ο ανταποκριτής του .
Οι ψυχολόγοι έχουν μελετήσει εδώ και καιρό αυτό το φαινόμενο και έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι συχνά δεν έχει να κάνει με τον σύντροφο, αλλά με το εσωτερικό μας “κούρδισμα”. Οι άνθρωποι που μεγάλωσαν σε μια ατμόσφαιρα απρόβλεπτου ή συναισθηματικής απροσβασιμότητας των γονιών τους αναζητούν ασυνείδητα ένα οικείο σενάριο στην ενήλικη ζωή τους.
Φωτογραφία: Pixabay
Για τον ψυχισμό, ο οικείος πόνος είναι μερικές φορές ασφαλέστερος από την άγνωστη ειρήνη, επειδή, παραδόξως, δημιουργεί την ψευδαίσθηση του ελέγχου. Οι εναλλαγές μεταξύ καυγάδων και συμφιλιώσεων πυροδοτούν ισχυρές απελευθερώσεις ντοπαμίνης, ενός νευροδιαβιβαστή που σχετίζεται με το σύστημα ανταμοιβής.
Σε στιγμές σπάνιας ζεστασιάς ή παθιασμένης συμφιλίωσης, ο εγκέφαλος λαμβάνει μια τεράστια ανταμοιβή, διαιωνίζοντας τον φαύλο κύκλο. Αυτό είναι παρόμοιο με τον τζόγο, όπου μια τυχαία νίκη σας κάνει να πιάνετε ξανά και ξανά τον τροχό της ρουλέτας, παρά τις προφανείς απώλειες.
Μην κατηγορείτε τον εαυτό σας γι’ αυτή την “αδυναμία” – πρόκειται για έναν βαθιά ριζωμένο μηχανισμό επιβίωσης που απλώς είναι λανθασμένα προσανατολισμένος. Η αναγνώριση αυτού του γεγονότος είναι το πρώτο και πιο σημαντικό βήμα για την αλλαγή.
Η ψυχοθεραπεύτρια Έλενα Σμιρνόβα σημειώνει ότι το κλειδί συχνά βρίσκεται στην εργασία με την αυτοεκτίμηση. “Ένα άτομο που εκτιμά πραγματικά τον εαυτό του είναι απίθανο να συμφωνήσει σε τακτικές συναισθηματικές διακυμάνσεις”, λέει. – Θα βαριέται, δεν θα ενδιαφέρεται και, στο τέλος, απλώς θα λυπάται για τον χρόνο του”.
Η δουλειά ξεκινάει από τα μικρά: παρακολουθείτε τις στιγμές που σας τραβάει ιδιαίτερα πίσω σε μια καταστροφική σχέση. Συνήθως πρόκειται για σημεία ευπάθειας – άγχος, μοναξιά, αισθήματα κατωτερότητας.
Είναι σημαντικό να μάθετε να δίνετε στον εαυτό σας υποστήριξη από μέσα σας, αντί να την περιμένετε από κάποιον που δεν είναι ικανός γι’ αυτό. Είναι σαν να γυμνάζετε έναν νέο μυ: στην αρχή είναι άγνωστο και δύσκολο, αλλά κάθε φορά γίνεται όλο και πιο φυσικό.
Η διακοπή ενός τέτοιου δεσμού συνοδεύεται συχνά από συναισθήματα παρόμοια με την “στέρηση” των ναρκωτικών: άγχος, ενοχλητικές σκέψεις, σωματική δυσφορία. Θα πρέπει να είστε προετοιμασμένοι γι’ αυτό και να το αποδεχτείτε ως μια προσωρινή διαδικασία αποτοξίνωσης.
Το περιβάλλον σας, βλέποντας την κατάσταση απ’ έξω, μπορεί να μην καταλαβαίνει γιατί το “ανέχεστε” τόσο καιρό. Η συμβουλή τους να “απλά φύγετε” σε αυτό το σημείο απλώς αυξάνει το αίσθημα ντροπής, οπότε είναι προτιμότερο να βασιστείτε στη βοήθεια ενός ψυχολόγου με κατανόηση ή έμπιστων φίλων.Σταδιακά, όταν το νευρικό σύστημα ηρεμεί, έρχεται η έκπληξη: Τι, υπάρχει κι άλλος τρόπος; Υπάρχει χώρος για μια σχέση όπου δεν χρειάζεται να μαντεύετε διαρκώς τη διάθεση του συντρόφου σας ή να αποδεικνύετε την αξία σας.
Η σταθερότητα και η προβλεψιμότητα αρχίζουν να διαβάζονται όχι ως πλήξη, αλλά ως μια σταθερή βάση πάνω στην οποία μπορείτε επιτέλους να χαλαρώσετε. Από αυτό το σημείο και μετά η ζωή αποκτά νέα, πολύ πιο πλούσια χρώματα.
Η ησυχία μετά την καταιγίδα παύει να είναι τρομακτική, γεμάτη με ευκαιρίες για δημιουργικότητα, χόμπι και την απλή χαρά μιας συνηθισμένης ημέρας. Ο πρώην σύντροφος χάνει το υπνωτικό φωτοστέφανό του, μετατρέπεται σε έναν απλό άνθρωπο με σκληρό χαρακτήρα.
Ο κύριος δείκτης της ανάκαμψης δεν είναι η ψυχρή αδιαφορία, αλλά μια ελαφρά κούραση στις αναμνήσεις, όπως από ένα μακρύ τέλος εξαντλητικού ταξιδιού. Ο δρόμος μπροστά μας ανοίγει, και δεν είναι πλέον τρομακτικό, αλλά ενδιαφέρον να τον περπατάμε.
Μια υγιής σχέση μπορεί να φαίνεται αρχικά άχαρη σε κάποιον που έχει συνηθίσει στην αδρεναλίνη. Όμως σε αυτή την “αδρότητα” βρίσκεται η πραγματική πολυτέλεια – η ευκαιρία να είστε ο εαυτός σας χωρίς να παίζετε κουραστικά ψυχολογικά παιχνίδια.
Δεν χρειάζονται συνεχείς αποδείξεις της αγάπης, γιατί την αισθάνεται κανείς στον ήρεμο τόνο της συζήτησης, σε έναν αξιόπιστο ώμο και σε κοινά σχέδια για το μέλλον. Αυτό είναι το πολύ ασφαλές καταφύγιο που όλοι ονειρεύονται, αλλά μερικές φορές φοβούνται τόσο πολύ να το αφήσουν να μπει στη ζωή τους.
Διαβάστε επίσης
- Πώς να σταματήσετε να επιλέγετε “βολικούς” συνεργάτες: όταν η ασφάλεια γίνεται κλουβί
- Γιατί τα προσωπικά όρια είναι απαραίτητα σε ένα ζευγάρι: αν η αγάπη δεν είναι συγχώνευση σε έναν οργανισμό
