Η ρομαντική κουλτούρα συχνά παρουσιάζει την αγάπη ως μια πλήρη διάλυση μέσα στον άλλο: “είμαστε ένα”, “μισά”, “καταλαβαινόμαστε χωρίς λόγια”.
Ακούγεται όμορφο, αλλά στην πράξη μια τέτοια ιδέα γίνεται συχνά παγίδα που οδηγεί στην απώλεια του εαυτού, σύμφωνα με τον ανταποκριτή του .
Η αληθινή οικειότητα είναι δυνατή μόνο μεταξύ δύο ολοκληρωμένων ανθρώπων που ανοίγουν οικειοθελώς τον κόσμο τους ο ένας στον άλλο, αλλά δεν γκρεμίζουν τους τοίχους τους μέχρι το έδαφος. Τα όρια δεν είναι οδοφράγματα, αλλά μάλλον κανόνες φιλοξενίας στον προσωπικό σας χώρο.
Φωτογραφία: Pixabay
Επικοινωνούν στο σύντροφό σας πού τελειώνει η ζώνη άνεσής σας και πού αρχίζει το έδαφος του σεβασμού. Αυτό μπορεί να αφορά τον χρόνο που περνάτε μόνοι σας, την κοινωνική συναναστροφή με φίλους, την οικονομική αυτονομία ή απλώς το δικαίωμα να έχετε κακή διάθεση χωρίς άμεση αμφισβήτηση.
Η έλλειψη ξεκάθαρων ορίων γεννά παράπονα, δυσαρέσκεια και ένα χρόνιο αίσθημα ότι σας “χρησιμοποιούν”. Περιμένουμε σιωπηλά από τον σύντροφο να καταλάβει μόνος του τις ανάγκες μας και μετά θυμώνουμε όταν αυτό δεν συμβαίνει. Αυτή είναι μια παιδαριώδης στάση που είναι καταστροφική για τις σχέσεις των ενηλίκων.
Ο ψυχολόγος και συγγραφέας πολλών έργων επί του θέματος, Robert Glover, το ονομάζει “coaching” – να διδάσκουμε με ήπιο αλλά διεκδικητικό τρόπο στους άλλους πώς να μας συμπεριφέρονται. “Εσείς είστε ο απόλυτος φροντιστής των ορίων σας.
Αν δεν σηματοδοτήσετε εσείς οι ίδιοι τον φράχτη, δεν πρέπει να εκπλαγείτε που κάποιος θα περάσει μέσα από τα παρτέρια σας”, λέει.” Το να θέτεις όρια είναι τρομακτικό: νιώθεις ότι ο σύντροφός σου θα προσβληθεί, θα θυμώσει ή, ακόμα χειρότερα, θα φύγει. Αλλά αν ένα απλό “δεν αισθάνομαι άνετα να το συζητήσω αυτό τώρα” ή “δεν είμαι έτοιμος να δανείσω τόσα πολλά χρήματα” μπορεί να καταστρέψει μια σχέση, τι ήταν τόσο πολύτιμο σε αυτό;
Οι υγιείς σχέσεις ενισχύονται μόνο από ειλικρινείς και σαφείς συμφωνίες. Ένας σύντροφος που νοιάζεται θα είναι ευγνώμων για την ειλικρίνεια και όχι αναστατωμένος. Τον γλιτώνει από το να χρειάζεται να διαβάσει το μυαλό σας και να περπατήσει μέσα στο ναρκοπέδιο των ανομολόγητων προσδοκιών σας.
Τα όρια αφορούν επίσης την ευθύνη: για τα συναισθήματά σας, τις αποφάσεις σας, το χρόνο σας. Σταματήστε να κατηγορείτε τον σύντροφό σας για το γεγονός ότι είστε κουρασμένοι για πολλή ώρα επειδή διστάζετε να εγκαταλείψετε τα σχέδιά του. Σταματήστε να απαιτείτε από εκείνον/αυτήν να λύσει τα εσωτερικά σας προβλήματα.
Όταν ο καθένας είναι υπεύθυνος για τον δικό του “τομέα”, υπάρχει μια εκπληκτική αίσθηση ευκολίας και ασφάλειας σε ένα ζευγάρι. Μπορείτε να είστε ευάλωτοι χωρίς να φοβάστε ότι θα εκμεταλλευτείτε την αδυναμία σας. Μπορείτε να κάνετε λάθη χωρίς να περιμένετε υποτιμητική κριτική.Αυτό δημιουργεί τις προϋποθέσεις για μια αληθινή οικειότητα εμπιστοσύνης, η οποία δεν μπορεί να οικοδομηθεί πάνω στα ερείπια του εαυτού σας. Το πάθος και η έλξη επίσης συχνά ξεθωριάζουν χωρίς όρια, επειδή η ίδια η απόσταση που είναι απαραίτητη για την επιθυμία εξαφανίζεται.
Οι υπερβολικά συγγενείς άνθρωποι παύουν να είναι ενδιαφέροντες ο ένας για τον άλλον, γίνονται προβλέψιμες προεκτάσεις του εαυτού τους. Μια μικρή επικράτεια του προσωπικού – οι σκέψεις τους, τα χόμπι τους, τα μυστικά τους – διατηρεί το υγιές ενδιαφέρον και τον σεβασμό.
Το τεστ είναι απλό: αφού περάσετε χρόνο μαζί, αισθάνεστε γεμάτοι ή άδειοι; Αν το τελευταίο, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να παραβιάστηκαν τα όριά σας και να “μοιραστήκατε” με τον σύντροφό σας όχι μόνο την παρέα, αλλά και την ενέργειά σας χωρίς εφεδρεία.
Μπορείτε να ξεκινήσετε από τα μικρά: δηλώστε την ανάγκη σας ήρεμα και χωρίς δικαιολογίες. “Απόψε θέλω να περάσω το βράδυ διαβάζοντας, ας συναντηθούμε αύριο” – αυτό δεν είναι απόρριψη, αλλά φροντίδα του πόρου σας, που στο τέλος θα ωφελήσει και τη σχέση.
Με την πάροδο του χρόνου γίνεται συνήθεια και δεν θεωρείται πλέον κάτι επαναστατικό. Απλώς ξέρεις πού τελειώνεις εσύ και πού αρχίζει ένας άλλος ενήλικας, σεβαστός και αγαπημένος, που περπατάει δίπλα σου αλλά όχι μέσα σου.
Διαβάστε επίσης
- Σταματήστε να “δουλεύετε πάνω στις σχέσεις”: το παράδοξο όπου γεννιέται η αρμονία
- Γιατί χρειαζόμαστε κοινούς στόχους: Πώς ο κοινός σκοπός σώζει από το ενδοοικογενειακό διαζύγιο
