Φαίνεται ότι η αληθινή αγάπη είναι όταν διαλύεσαι στη φροντίδα του άλλου, βάζοντας τις ανάγκες του πάνω από τις δικές σου.
Αυτή η εικόνα του θυσιαστικού ασκητή, που είναι έτοιμος να κάνει τα πάντα για την ευτυχία του συντρόφου του, είναι σταθερά ενσωματωμένη στον πολιτισμικό μας κώδικα, αλλά οι ψυχολόγοι τη θεωρούν σοβαρή απειλή για τις υγιείς σχέσεις, σύμφωνα με τον ανταποκριτή του .
Το πρότυπο συμπεριφοράς του “διασώστη” διαμορφώνεται στην παιδική ηλικία και συχνά μεταμφιέζεται σε υπερ-υπευθυνότητα και αρετή. Ο ενήλικας ασυνείδητα αναζητά έναν σύντροφο που χρειάζεται διόρθωση, υποστήριξη ή καθοδήγηση, γιατί αυτό του δίνει την αίσθηση της αυτοεκτίμησης και του ελέγχου.
Φωτογραφία: Pixabay
Ωστόσο, το τίμημα μιας τέτοιας σημασίας είναι η χρόνια κόπωση, η κρυφή δυσαρέσκεια και η πλήρης απώλεια του εαυτού. Η εξουθένωση σε τέτοιες σχέσεις είναι αναπόφευκτη, επειδή οι πόροι ενός ατόμου δεν είναι απεριόριστοι.
Ο διασώστης, όπως μια μπαταρία, δίνει συνεχώς ενέργεια, αλλά σπάνια επιτρέπει στον εαυτό του να επαναφορτιστεί, θεωρώντας το ως εκδήλωση εγωισμού. Με την πάροδο του χρόνου, η αγάπη μετατρέπεται σε μια βαριά ευθύνη και ο σύντροφος αρχίζει να γίνεται αντιληπτός όχι ως ισότιμος, αλλά ως ένα αβοήθητο έργο που είναι μονίμως ημιτελές.
Το παράδοξο είναι ότι μια τέτοια θυσία κλέβει από το άλλο άτομο το δικαίωμα στην ανάπτυξη και την ανεξαρτησία. Λύνοντας διαρκώς τα προβλήματά του για λογαριασμό του, εκπέμπετε ένα κρυφό μήνυμα: “Δεν μπορείς να τα καταφέρεις μόνος σου”. Αυτό δεν είναι φροντίδα, αλλά μια μορφή ελέγχου, η οποία υποτιμά τις ικανότητες του συντρόφου και του στερεί την πίστη στις δικές του δυνάμεις.
Οι ειδικοί τονίζουν: οι υγιείς σχέσεις βασίζονται στην αμοιβαιότητα και όχι στη μονόπλευρη εξυπηρέτηση. Είναι ένας χορός όπου οι σύντροφοι καθοδηγούν εναλλάξ ο ένας τον άλλον, όχι ένα θεατρικό έργο με έναν πρωταγωνιστή ευεργέτη. Η φροντίδα πρέπει να είναι μια χειρονομία, όχι μια δια βίου αποστολή.
Μια κοπέλα χρειάστηκε να περάσει από αυτή τη συνειδητοποίηση όταν συνειδητοποίησε ότι σέρνει στην πλάτη της ολόκληρο το νοικοκυριό και το συναισθηματικό κλίμα του ζευγαριού, ήσυχα περήφανη για τη “δύναμή” της. Ο σύντροφός μου είχε διολισθήσει στην παθητικότητα και εκείνη ήταν θυμωμένη με την αδράνειά του. Η αλλαγή ξεκίνησε όταν άρχισα να αναθέτω ευθύνες και όχι καθήκοντα, απλά σταματώντας να κάνω πράγματα γι’ αυτόν.Είναι σημαντικό να κάνουμε διάκριση μεταξύ της φροντίδας και της εξυπηρέτησης. Η φροντίδα γεννιέται από υπερβολική αγάπη και σέβεται τα όρια του άλλου, ενώ η υπηρεσία γεννιέται από φόβο και αίσθηση καθήκοντος, διαγράφει αυτά τα όρια. Η πρώτη εμπλουτίζει και τους δύο, η δεύτερη εξαντλεί αυτόν που υπηρετεί και παιδαγωγεί αυτόν που υπηρετείται.
Το να επιτρέπετε στον σύντροφό σας να είναι ενήλικος σημαίνει να του επιτρέπετε να κάνει περιστασιακά λάθη, να λυπάται και να βρίσκει τις δικές του λύσεις. Απαιτεί μεγάλη εμπιστοσύνη και ταπεινότητα, γιατί είναι πολύ πιο εύκολο να κάνετε τα πάντα μόνοι σας για να τα κάνετε “ακριβώς σωστά”. Αλλά αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να δημιουργηθεί μια πραγματική συνεργασία και όχι μια κηδεμονία.
Μια ευτυχισμένη σχέση είναι δυνατή μόνο μεταξύ δύο ολοκληρωμένων ανθρώπων που συμπληρώνουν, όχι συμπληρώνουν, ο ένας τον άλλον. Σταματήστε να είστε ένα ασθενοφόρο και γίνετε απλώς μια ενδιαφέρουσα συνταξιδιώτης στη ζωή του – έτσι θα διατηρήσετε τόσο τη δύναμή σας όσο και την αξιοπρέπειά του και την ευκαιρία για αμοιβαία αγάπη, απαλλαγμένη από το καθήκον.
Διαβάστε επίσης
- Γιατί χρειάζεστε μια σχέση με τον εαυτό σας: Γιατί η μοναξιά είναι μια δεξιότητα, όχι μια κρίση
- Γιατί φοβόμαστε τη σιωπή: Γιατί η σιωπή είναι χειρότερη από έναν καβγά σε μια σχέση
