Πολλοί άνθρωποι μπαίνουν στις σχέσεις σαν να πηδάνε σε μια σωσίβια λέμβο από το βυθιζόμενο πλοίο της μοναξιάς τους.
Ελπίζουν ότι το άλλο άτομο θα μπαλώσει όλες τις εσωτερικές τους τρύπες και θα φέρει επιτέλους μια αίσθηση πληρότητας της ζωής, αναφέρει το .
Αυτή η προσέγγιση μοιάζει με την προσπάθεια να χτιστεί ένα σπίτι πάνω στη σαθρή άμμο των άλυτων προσωπικών προβλημάτων. Στον σύντροφο σε αυτό το σχήμα δίνεται ασυνείδητα ο ρόλος του σωτήρα, του θεραπευτή και της πηγής αιώνιας έγκρισης, κάτι που αποτελεί αδύνατο φορτίο για κάθε άνθρωπο.
Φωτογραφία: Pixabay
Οι ψυχολόγοι προειδοποιούν: αν δεν είστε καλά μόνοι με τον εαυτό σας, μαζί με κάποιον θα είναι ακόμα πιο δύσκολο. Οι σχέσεις που γεννιούνται από το φόβο της μοναξιάς συχνά μετατρέπονται σε μια μορφή συν-εξάρτησης, όπου οι σύντροφοι δεν μπορούν να ζήσουν ο ένας χωρίς τον άλλον, αλλά δεν αντέχουν ούτε να είναι μαζί.
Προσκολλώνται στη σύνδεση όχι επειδή φέρνει χαρά, αλλά εξαιτίας του τρόμου για το κενό που τους περιμένει πέρα από το κατώφλι. Είναι σαν δύο άνθρωποι που προσπαθούν να κρατηθούν ζεστοί προσκολλημένοι ο ένας στον άλλον πάνω σε ένα παγόβουνο, αλλά δεν κάνουν τίποτα για να φτάσουν στην ακτή.
Ένα ώριμο άτομο μπαίνει σε μια σχέση όχι λόγω έλλειψης, αλλά από περίσσευμα – όταν έχει κάτι να μοιραστεί με τον άλλον. Ένα τέτοιο άτομο έχει ήδη γίνει άτομο και δεν αναζητά ένα συμπλήρωμα, αλλά μάλλον μια ενδιαφέρουσα συνέχεια του εαυτού του.
Είναι σαν ένα ολόκληρο φυτό, έτοιμο να συνυφανθεί με ένα άλλο ολόκληρο φυτό, δημιουργώντας μια νέα, πιο σύνθετη μορφή ζωής. Ένας γνωστός μου εξομολογήθηκε ότι μετά από μια σειρά αποτυχημένων ειδυλλίων αποφάσισε να ζήσει συνειδητά μόνος του, προκειμένου να τακτοποιήσει τον εαυτό του.
Ένα χρόνο αργότερα, διαπίστωσε έκπληκτος ότι είχε σταματήσει να τσαλαβουτάει και να πανικοβάλλεται, και η νέα του σχέση ήταν πολύ πιο αρμονική, επειδή δεν υπήρχε απελπισμένη ανάγκη γι’ αυτήν. Ο φόβος της μοναξιάς είναι βαθιά ριζωμένος στη βιολογία μας, για τους προγόνους μας, η εξορία από τη φυλή ισοδυναμούσε με θάνατο.
Ωστόσο, στον σύγχρονο κόσμο, αυτό το αρχαίο ένστικτο λειτουργεί συχνά εναντίον μας, κάνοντάς μας να προσκολλούμαστε σε τοξικές ή απλώς χωρίς χαρά σχέσεις. Η αναγνώριση αυτού του μηχανισμού είναι το πρώτο βήμα για να σταματήσουμε να είμαστε όμηροι της ίδιας μας της φύσης.
Η αληθινή οικειότητα είναι δυνατή μόνο μεταξύ δύο συναισθηματικά ώριμων ανθρώπων που έχουν μάθει να ικανοποιούν τις δικές τους βασικές ανάγκες για ασφάλεια, αναγνώριση και αυτοεκτίμηση. Μπαίνουν σε μια σχέση όχι για να αποκτήσουν κάτι που τους λείπει, αλλά για να μοιραστούν τον πλούτο που ήδη έχουν.
Η ένωσή τους βασίζεται στην ελευθερία και όχι στην αίσθηση της υποχρέωσης ή του φόβου. Ο καλύτερος τρόπος για να ελέγξετε την υγεία της σχέσης σας είναι να ρωτήσετε τον εαυτό σας: “Θα έμενα με αυτό το άτομο αν σταματούσα να φοβάμαι τη μοναξιά αύριο;”.
Η ειλικρινής απάντηση σε αυτή την ερώτηση μπορεί να σας ανοίξει τα μάτια σε πολλά πράγματα και να σας βοηθήσει να διαχωρίσετε τα πραγματικά συναισθήματα από τα επιβαλλόμενα από το φόβο.
Διαβάστε επίσης
- Τι συμβαίνει αν ζείτε με το βλέμμα στραμμένο στο σύντροφό σας: Πώς να σώσετε τον εαυτό σας σε μια σχέση
- Πώς να μιλήσετε τη γλώσσα της αγάπης του συντρόφου σας: Γιατί τα δώρα δεν είναι το παν
