Η κουλτούρα μας επιβάλλει παντού την ιδέα ότι κάπου υπάρχει μια ιδανική αδελφή ψυχή, προορισμένη από τη μοίρα.
Αυτός ο όμορφος μύθος μας αναγκάζει να προσπερνάμε πραγματικούς ανθρώπους που δεν ταιριάζουν στο πρότυπο του παραμυθιού, σύμφωνα με έναν ανταποκριτή του .
Οι ψυχολόγοι πιστεύουν ότι αυτή η στάση είναι μία από τις πιο καταστροφικές για τις μακροχρόνιες σχέσεις. Δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι η αληθινή αγάπη πρέπει να δίνεται εύκολα, χωρίς προσπάθεια ή συμβιβασμούς.
Φωτογραφία: Pixabay
Η προσδοκία μιας “αδελφής ψυχής” υπονοεί ότι ένα άτομο είναι ελλιπές από μόνο του και δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένο μόνο του. Μεταφέρει την ευθύνη για την προσωπική ευτυχία σε ένα άλλο άτομο, φορτώνοντας του ένα ακατόρθωτο βάρος.
Οι υγιείς σχέσεις δεν οικοδομούνται από δύο μισά, αλλά από δύο ολόκληρα άτομα που έχουν συνειδητά επιλέξει να περπατήσουν το μονοπάτι μαζί. Δεν αλληλοσυμπληρώνονται σαν παζλ, αλλά πολλαπλασιάζουν τις δυνατότητές τους ως έμπιστοι σύμμαχοι.
Η αναζήτηση μιας “αδελφής ψυχής” συχνά μας κάνει να αγνοούμε τις κόκκινες σημαίες και τις σοβαρές διαφορές στις αξίες. Φαίνεται ότι αν είναι “πεπρωμένο”, όλα τα προβλήματα θα λυθούν ως δια μαγείας μόνα τους.
Στην πράξη, ωστόσο, αποδεικνύεται ότι η μάσκα του ρομαντισμού κρύβει την κοινότυπη ανθρώπινη ψυχολογία και την ανάγκη για καθημερινή εργασία. Μια γυναίκα εξομολογήθηκε ότι πέρασε χρόνια ψάχνοντας για μια “αδελφή ψυχή” μέχρι που συνειδητοποίησε ότι αναζητούσε στους άλλους αυτό που της έλειπε από τον εαυτό της.
Ανέλαβε τη δική της ζωή, την καριέρα και τα χόμπι της και σταμάτησε να χρειάζεται κάποιον για να ολοκληρώσει τον εαυτό της. Και τότε ήταν που γνώρισε έναν άνδρα με τον οποίο η οικοδόμηση μιας σχέσης έγινε μια συνειδητή και χαρούμενη επιλογή και όχι μια απελπισμένη ανάγκη.
Η εγκατάλειψη του μύθου της αδελφής ψυχής δεν κάνει μια σχέση λιγότερο ρομαντική. Αντιθέτως, τους δίνει μια νέα, βαθύτερη αξία – επιλέγεις ένα άτομο όχι σύμφωνα με ένα πρότυπο, αλλά κάθε μέρα εκ νέου.
Η αγάπη δεν γίνεται δεδομένη, αλλά μια ενεργή πράξη, αποτέλεσμα χιλιάδων μικρών αποφάσεων. Είναι σαν να καλλιεργείς έναν κήπο αντί να βρίσκεις έναν έτοιμο παράδεισο που με κάποιο τρόπο κανείς δεν έχει παρατηρήσει πριν από σένα.
Αυτή η προσέγγιση αφαιρεί το βάρος των θεϊκών προσδοκιών από τον σύντροφο και μας επιτρέπει να τον δούμε ως ένα ζωντανό πρόσωπο. Με όλες του τις παραξενιές, τις ελλείψεις και το δικαίωμα στην κακή διάθεση.
Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι οι ολιστικοί άνθρωποι δεν χρειάζονται σχέσεις. Χρειάζονται, αλλά με διαφορετικό τρόπο – όχι από πείνα, αλλά από αφθονία, από επιθυμία να μοιραστούν την πληρότητα της ζωής τους.
Η σύνδεσή τους δεν βασίζεται στην εξάρτηση, αλλά στον αμοιβαίο εμπλουτισμό και την υποστήριξη ανεξάρτητων διαδρομών. Αντί να κοιτάζουν ο ένας τον άλλον, κοιτάζουν προς την ίδια κατεύθυνση.
Αυτό δίνει μια καταπληκτική ελευθερία – τη δυνατότητα να χωρίσετε χωρίς να αισθάνεστε σαν να σας έχουν σχίσει στα δύο. Αλλά αυτή η ελευθερία είναι συχνά αυτό που κάνει τον δεσμό τόσο ισχυρό, επειδή οι σύντροφοι μένουν μαζί μόνο για όσο καιρό αισθάνονται καλά.
Διαβάστε επίσης
- Γιατί επιλέγουμε συναισθηματικά μη διαθέσιμους συντρόφους: ασυνείδητη έλξη σε ένα μακρινό λιμάνι
- Πώς να μιλάτε για το παρελθόν χωρίς να καταστρέφετε το παρόν: η τέχνη του προσεκτικού διαλόγου
