Έχετε παρατηρήσει ποτέ ότι οι πιο ευτυχισμένες σχέσεις έρχονται συχνά όταν σταματάτε να τις αναζητάτε απεγνωσμένα;
Αυτό δεν είναι απλώς μια όμορφη μεταφορά, αλλά ένα ψυχολογικό φαινόμενο που έχει τις ρίζες του στη θεωρία της προσκόλλησης, αναφέρει το .
Το να κυνηγάτε συνεχώς έναν σύντροφο, προσπαθώντας να κερδίσετε την αγάπη του, συχνά σηματοδοτεί έναν αγχώδη τύπο προσκόλλησης.
Φωτογραφία: Pixabay
Ένα τέτοιο άτομο μπορεί να περιμένει για ώρες ένα μήνυμα, να συμφωνεί με όλους τους όρους και να ζει τη ζωή του συντρόφου, ξεχνώντας τη δική του. Εξωτερικά φαίνεται ότι είναι πολύ τρυφερός, αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται περισσότερο για τον φόβο της εγκατάλειψης. Η ενέργεια που θα μπορούσε να κατευθυνθεί στην ανάπτυξη πηγαίνει στον συνεχή έλεγχο και την ανησυχία.
Οι ψυχολόγοι σημειώνουν ότι μια τέτοια συμπεριφορά δεν προσελκύει, αλλά μάλλον απωθεί πιθανούς συντρόφους. Δημιουργεί μια ανθυγιεινή ανισορροπία και στερεί από τη σχέση την ευκολία. Ο σύντροφος του “δρομέα” είτε κουράζεται από την πίεση είτε κάθεται στο σβέρκο του, θεωρώντας τη θυσία δεδομένη.
Τι συμβαίνει όταν ένας άνδρας σταματά και αποφασίζει να επικεντρωθεί στον εαυτό του; Ξαφνικά ανακαλύπτει ότι έχει τα δικά του ενδιαφέροντα, τους δικούς του επαγγελματικούς στόχους και τους δικούς του φίλους. Η αυτοεκτίμησή του παύει να εξαρτάται από την εξωτερική επικύρωση και δυναμώνει από μέσα του.
Ένα τέτοιο άτομο γίνεται συναισθηματικά αυτάρκες και αρχίζει να αποπνέει μια ήρεμη αυτοπεποίθηση. Αυτή η ιδιότητα είναι απίστευτα ελκυστική, γιατί σημαίνει ότι μαζί του δίπλα του θα είναι άνετα και όχι ψυχολογικά δύσκολα. Μπαίνει σε μια σχέση όχι από το φόβο της μοναξιάς, αλλά από την επιθυμία να μοιραστεί μια γεμάτη ζωή που έχει ήδη δημιουργηθεί.Αντί να προσκολλάται στον σύντροφό του, του προσφέρει έναν ενδιαφέροντα κόσμο στον οποίο εκείνος με χαρά μπαίνει. Τα όρια παύουν να είναι ένας τοίχος και γίνονται σαφείς κανόνες του παιχνιδιού που και οι δύο σέβονται. Ο έρωτας παύει να είναι μια ανάγκη και γίνεται μια συνειδητή επιλογή δύο ολόκληρων ατόμων.
Φυσικά, αυτός ο δρόμος απαιτεί θάρρος και εσωτερική δουλειά, ίσως ακόμη και με έναν θεραπευτή. Αλλά το αποτέλεσμα αξίζει τον κόπο – μια σχέση χτισμένη σε ισότιμη βάση, όπου μπορείτε να είστε ο εαυτός σας χωρίς να παίζετε κάποιο ρόλο. Αυτή είναι η υγιής προσκόλληση, όπου υπάρχει τόσο οικειότητα όσο και ελευθερία.
Διαβάστε επίσης
- Γιατί χρειαζόμαστε όρια στην οικογένεια: Πώς ο προσωπικός χώρος δημιουργεί πραγματική οικειότητα
- Γιατί κρύβουμε τα πραγματικά συναισθήματα: το κόστος των μασκών στις στενές σχέσεις
