Η συνεχής ανάγκη για παρακίνηση είναι σαν να προσπαθείτε να οδηγήσετε ένα αυτοκίνητο με άδειο ρεζερβουάρ, πιέζοντας το συνεχώς με το χέρι.
Αυτή η εξαντλητική διαδικασία απαιτεί περισσότερη ενέργεια από την ίδια την εργασία για τον στόχο, σύμφωνα με έναν ανταποκριτή του .
Το παράδοξο της δύναμης της θέλησης είναι ότι όσο περισσότερο τη χρησιμοποιούμε, τόσο περισσότερο εξαντλείται. Κάθε απόφαση να “αναγκαστούμε” να σπαταλήσουμε έναν περιορισμένο ψυχικό πόρο, αφήνοντάς μας εξαντλημένους.
Φωτογραφία: Pixabay
Η σύγχρονη κουλτούρα εξυψώνει το κίνητρο ως τη μόνη κινητήρια δύναμη της προόδου, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση ότι πρέπει να ενεργεί κανείς μόνο όταν υπάρχει κίνητρο. Αυτή η στάση δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο όπου η απουσία της επιθυμητής συναισθηματικής κατάστασης γίνεται δικαιολογία για αδράνεια.
Η νευροβιολογία εξηγεί αυτό το φαινόμενο με τη σύγκρουση μεταξύ του μεταιχμιακού συστήματος, το οποίο αποζητά την άμεση ευχαρίστηση, και του προμετωπιαίου φλοιού, που είναι υπεύθυνος για τον μακροπρόθεσμο σχεδιασμό. Η συνεχής ένταση μεταξύ αυτών των περιοχών του εγκεφάλου οδηγεί σε σοβαρή κόπωση.
Όταν σταματάμε να παρακινούμε τον εαυτό μας, αφαιρούμε την τεράστια πίεση της ανάγκης να νιώθουμε ενθουσιασμένοι πριν από κάθε πράξη. Αυτό απελευθερώνει νοητική ενέργεια για την ίδια τη δραστηριότητα, αντί για την προετοιμασία της.
Η παραίτηση από τον καταναγκασμό σας επιτρέπει να μετατοπίσετε την εστίασή σας από τη συναισθηματική σας κατάσταση σε συγκεκριμένες, μικρές δράσεις. Σταματάτε να περιμένετε μια συγκεκριμένη διάθεση και αρχίζετε απλώς να κάνετε, ένα βήμα τη φορά.
Το κίνητρο αντικαθίσταται από την πειθαρχία, που δεν βασίζεται στη δύναμη της θέλησης αλλά σε κατασκευασμένες τελετουργίες και συνήθειες. Η συστημική σκέψη σας απαλλάσσει από τις καθημερινές αγωνιώδεις επιλογές και τις μάχες με τον εαυτό σας.
Σε μια κατάσταση ανάπαυσης και αποδοχής, ο εγκέφαλος συχνά εισέρχεται σε μια κατάσταση ροής που χαρακτηρίζεται από υψηλή συγκέντρωση και παραγωγικότητα. Είναι σχεδόν αδύνατο να επιτευχθεί αυτή η κατάσταση μέσω του αυτοεξαναγκασμού και της βίαιης παρακίνησης.Η σύντομη εγκατάλειψη ενός στόχου μπορεί να φαίνεται σαν ένα βήμα προς τα πίσω, αλλά στην πραγματικότητα δίνει στο νευρικό σύστημα την απαραίτητη επανεκκίνηση. Μια τέτοια στρατηγική παύση αποτρέπει την εξουθένωση και σας επιτρέπει να επιστρέψετε στο έργο με ανανεωμένο σθένος.
Για να βγείτε από την παγίδα των κινήτρων, ξεκινήστε μειώνοντας δραστικά τους καθημερινούς σας στόχους. Βάλτε τον πήχη τόσο μικρό, ώστε η επίτευξή του να μην απαιτεί ηρωικές προσπάθειες και εσωτερική πειθώ.
Δημιουργήστε εξωτερικές δομές για τον εαυτό σας, όπως ένα σαφές πρόγραμμα ή μια σταθερή ρουτίνα, που θα λειτουργούν αυτόματα. Η δουλειά σας είναι απλά να ακολουθείτε τους προκαθορισμένους κανόνες χωρίς πολλή σκέψη.
Αποδεχτείτε το γεγονός ότι το ενδιαφέρον και η ενέργεια θα αυξομειώνονται φυσιολογικά κατά τη διάρκεια οποιασδήποτε παρατεταμένης δραστηριότητας. Επιτρέποντας στον εαυτό σας να είναι “χωρίς κίνητρο” κατά περιόδους, θα διατηρήσετε το συνολικό σας δυναμικό για συνεχή κίνηση προς τα εμπρός.
Διαβάστε επίσης
- Γιατί οι έξυπνοι άνθρωποι παίρνουν ηλίθιες αποφάσεις: Πώς οι γνωστικές στρεβλώσεις καθοδηγούν τη σκέψη μας
- Γιατί χτυπάμε ξύλο και φτύνουμε πάνω από τον ώμο μας: Πώς λειτουργούν οι ψυχολογικές άμυνες κατά του άγχους
